Piše: Senka Hodžić
Foto: Almin Zrno
Kamerni koncerti organizovani u sklopu Sarajevskih večeri muzike uvijek predstavljaju posebnu muzičku poslasticu, a na njima su do sada svirali neki od najistaknutijih evropskih i svjetskih umjetnika. Tako je bilo i ovoga puta, kada se publici u sali “Cvjetko Rihtman” u utorak, 21. maja 2024. godine, predstavio slovenačko-španjolski dvojac koji čine violinistica Lana Trotovšek i pijanistica Maria Canyigueral.
Violinistica Lana Trotovšek i pijanistica Maria Canyigueral
Lana Trotovšek stekla je reputaciju violinistice čistog i prefinjenog tona, dok je Maria Canyigueral kod stručne javnosti prepoznata kao pijanistica velike osobnosti. Za pomenuti koncert, umjetnice respektabilnog međunarodnog renomea o čemu svjedoče njihove bogate biografije ispisane u programskoj knjižici, odabrale su interesantan program sastavljen od djela Ludwiga van Beethovena (1770-1827.), Lucijana Marije Škerjanca (1900-1973.) i Sergeja Prokofjeva (1891-1953.).
Za početak koncerta, Trotovšek i Canyigueral su odabrale Beethovenovu Proljetnu sonatu za violinu, op. 24, br. 5, komponovanu 1801. godine, a karakteriše je, kao i mnoga druga djela velikog kompozitora pisana za isti sastav, ravnopravan tretman oba instrumenta. U tom smislu, klavir je sagovornik violine, a ne njena pratnja, i takve interpretativne zahtjeve je kamerni dvojac sa lakoćom ispunjavao, donoseći u sva četiri stava živu razmjenu umjetničkih energija bez obzira da li se radilo o kantabilnosti prvog, izražajnosti i nadahnutosti drugog, dinamičnosti i ritmičnosti trećeg, ili pak žustroj energičnosti posljednjeg stava sonate.
Nakon Beethovenove Sonate, umjetnice su napravile prelaz u repertoar 20. stoljeća odabravši izvesti Intermezzo romantique slovenačkog kompozitora Škerjanca čiji se kompozicioni stil zasnivao prije svega na karakteristikama kasnog romantizma, koji je obogaćivao uticajima ekspresionizma i impresionizma uz neizostavan kompozitorov lični pečat. Intermezzo romantique iz 1934. godine temperamentno je djelo naglašene ekspresivnosti, koje su Trotovšek i Canyigueral donijele znalački i iskusno, ne posustajući ni jednog momenta u interpretativnoj izražajnosti, već, naprotiv udišući ovom djelu život svojom visokokvalitetnom kreativnom razmjenom.
Sonata za violinu u D duru, op 94a, br. 2, koju je ruski kompozitor Sergej Prokofjev prvobitno skicirao 1942. godine, originalno je komponovana za flautu i klavir, da bi je u revidiranoj verziji dvije godine kasnije izveo renomirani violinist David Ojstrah. Ovo djelo prepuno kontrasta, temperamentnih prelaza koji se ogledaju u sva tri stava, predstavlja pravi izazov za interpretatore koji žele, uz kvalitetno odrađen tehnički aspekt izvedbe, donijeti i svoju viziju ovog djela, pri tome održavajući međusobnu komunikaciju i koordinaciju na visokom nivou. Trotovšek i Canyigueral su i u zaključnom dijelu pripremljenog programa iznova pokazale da se radi o vrsnim umjetnicama. U Prokofjevljevom djelu bogatom kontrastima svih vrsta, demonstrirale su temperamentnu izvedbu, saživljavanje sa kompozicijom i više nego uspješno prenošenje vlastitog doživljaja iste na slušaoca.
Koncert je donio izuzetnu kantabilnost, čistoću tona i profinjenost interpretacije slovenačke violinistice, dok je španska pijanistica tokom kompletnog koncerta demonstrirala sigurnost, čvrstinu, izvrstan oslonac i bila aktivan muzički sagovornik Trotovšek. Za ljubitelje kamerne muzike i pomenutog repertoara koji su odlučili poslušati dvojac Trotovšek – Canyigueral, ovaj koncert mogao bi ostati u sjećanju kao jedan od najboljih iz tog domena.
